Donnie Yen is terug en hij is groter dan ooit!!
Dikker… Ik zou moeten zeggen.
Ja, Donnie Yen speelt een held met overgewicht in deze film in een nieuwe versie van de Sammo Hung-film uit 1978, genaamd ‘Enter the Fat Dragon’! Maar maak je geen zorgen, het is allemaal in de naam van de kunst, want Yen bewijst dat hij net zo goed kan bewegen als wanneer hij een dik pak draagt!
Maar laten we er een beetje op ingaan…
Waar gaat deze film over?
Nou, zoals gezegd is deze film in wezen een opnieuw bedachte versie van Sammo’s originele film uit de late jaren ’70.
In de originele versie speelde Sammo de hoofdrol en speelde hij een Bruce Lee-fanaat die niet alleen geobsedeerd was door Bruce Lee, maar hem bij elke beurt imiteerde. Nadat hij enkele triaden van streek heeft gemaakt, belandt hij in een twist van het afweren van deze jongens en het hele heldengedoe doen (lees hier mijn korte recensie van het origineel).
Maar deze film is heel anders, omdat het Bruce Lee-thema niet zo erg in je gezicht is, hoewel het al vroeg in de film wordt aangestipt om die connectie met Donnie’s personage te creëren. Maar daar ga ik straks op in.
Relatief gezien is deze film meer conceptueel in zijn gelijkenis, aangezien het personage Fallon van Donnie Yen een beetje een cliché-actiefilmagent is (Sammo zat niet in het origineel). Hij deinst voor niets terug om al vroeg in de film een misdaad op te lossen, waarbij hij veel eigendommen vernielt. Dit brengt hem diep in de problemen.
De verloofde van Fallon zou hem ontmoeten toen hij de wereld ging redden, dus ze heeft genoeg van zijn gekke actie en verlaat hem. De politie is de destructieve heldenmoed beu en degradeert hem, zodat hij vastzit in een stoel in de bewijskamer. Als klap op de vuurpijl bezeert hij zijn enkel ernstig en eindigt hij opgerold thuis films te kijken, junkfood te eten en in zes maanden tijd een ton aan te komen.
Maar Fallon krijgt zijn kans om te schitteren en terug te keren in zijn oude rol als badass wanneer hij een gevangene naar Japan moet overbrengen. Maar de missie loopt mis en hij raakt in de war terwijl hij probeert de zaak op te lossen en vecht tegen enkele criminelen die bij de situatie betrokken zijn.
Dat is het lef van het uitgangspunt. Maar laten we het over een paar dingen hebben…
De film soort van referenties Bruce Lee.
Aangezien het origineel in wezen een parodie is op Bruce Lee- en Bruceploitation-films, verwachtte ik dat het personage weer een Bruce Lee-fanaat zou zijn. Maar het is een beetje dun.
Maar hij is eigenlijk een ander standaard personage in Donnie Yen-stijl met een beetje extra dwaasheid.
We krijgen echter een beetje meer inzicht in de Bruce Lee-thema’s, aangezien we zien dat Fallon naar een reeks Bruce Lee-films kijkt wanneer hij niet in actie is en zelfs af en toe Bruce’s strijdkreet uitvoert tijdens gevechten. Een meer subtiele hoedentip voor het vertellen van verhalen was dat de misdadigers een restaurant pesten dat toebehoorde aan een vriend van Fallon in de film, net als Way of the Dragon alweer.
Het lijkt erop dat Way of the Dragon een grote bron van referentie was in deze film, aangezien de muziek in de film te horen is, het parallel loopt met de gangsters in het restaurant en het toevallig ook Way of the Dragon is die eerder in de film op Fallon’s TV speelt.
Afgezien daarvan krijgen we niet veel leuke of voor de hand liggende verwijzingen naar Bruce Lee of zelfs de originele film.
Afgezien van referenties, hoe is de film?
Ik heb ervan genoten, het is een leuke film en zeker de moeite waard om te kijken, maar er zijn een paar dingen die me zijn opgevallen.
Allereerst lijkt Donnie Yen erg standaard in deze film en hoewel het af en toe een beetje gek is, biedt het geen lachbui zoals je zou verwachten van een actiekomedie. Het heeft enkele momenten, maar het speelt zich af als een luchtige actiefilm.
Hoewel ik de flashback naar Flashpoint wel leuk vond, gevolgd door SPL Killzone met een lichte draai 😉
Een ding om op te merken is dat als je het dikke pak van Donnie helemaal zou verwijderen, de film min of meer hetzelfde zou zijn, aangezien het op geen enkele manier zijn bekwaamheid beïnvloedt, noch wordt het gewicht van zijn personage ooit echt behandeld als een probleem met obstakels voor overwonnen of een te benutten voordeel. Hij is er gewoon een beetje en hij is dik.
Persoonlijk vond ik het extra gewicht op Donnie echter ook niet afleidend, ik was zelfs verbaasd over hoe goed Donnie in het pak kon bewegen en het leek mij tijdens zijn optreden natuurlijk. Dus ik zou het geen negatief noemen, maar het wordt zeker over het hoofd gezien gezien het thema van de film.
Ik heb genoten van de persoonlijke strijd tussen personages in deze film. Het nieuw leven inblazen van zijn relatie door Fallon was geenszins een meesterwerk van de cinema, maar een leuke toevoeging aan de film die hem interessant hield. Over het algemeen was het een goed verteld verhaal, maar het lijkt erop dat het er gewoon is om de actie te ondersteunen.
Daarover gesproken…
Hoe goed is de actie?
Ik had verwacht dat een deel van de beweging zou vertragen, maar dat gebeurde niet!
Elke vechtscène in deze film heeft een mooie flow voor elke beweging en Donnie voert zoals gewoonlijk zijn kenmerkende bewegingen uit – bijna alsof hij eigenlijk lichter was dan voorheen! Het gebruik van geluid en camerahoeken verkoopt echt elke slag in deze film en maakt het een leuk horloge.
Welke actie je in deze film krijgt, is behoorlijk snel en goed gedaan, maar er is niet veel van. Er zijn een handvol goede gevechten in deze film en een behoorlijke finale, maar het had beter gekund en meer actie voor een Donnie Yen-film.
Dus de actie is goed, maar niet zo opwindend als het zou kunnen zijn.
Algemeen
Geen slechte film, geen geweldige film en zeker niet bovenaan de lijst met grootste hits van Donnie Yen, maar het is nog steeds een fatsoenlijke en leuke film om naar te kijken.
Als je geen gekke verwachtingen hebt, maar alleen wat leuke en energieke gevechten verwacht, bekijk dan deze film. Laat me je recensie weten in de reacties hieronder 🙂
